De tweede input bestaat uit een kerndeel (in het midden): de MENTALE KENNIS.
Dit middenstuk wordt uitgebreid door de ERVARINGSKENNIS (bovenste deel) én door de BELEVINGSKENNIS (onderste deel).
Samen vormen deze drie delen de ‘mentale werkelijkheid’.
We bespreken deze tweede input in drie delen.
DEEL 1 (het middendeel): de zuiver mentale kennis
We bespreken deze tweede input in drie delen.
DEEL 2 (het bovenste deel): de ervaringkennis
het redeneren over de zintuiglijke werkelijkheid
Proefondervindelijk of empirisch toetsen
Foto van een ‘zwart gat’,
[samengesteld door radioastronomen]
—————————
Zie het EOS-artikel: Eerste foto van een zwart gat
Wat hiervan te denken? Een foto? Een zwart gat?
In Leiden, op 10 april 2019, werd de foto gepresenteerd en ging ze in alle media over de hele wereld rond. Voor deze foto van het zwarte gat (in Messier 87, of M87; een elliptisch sterrenstelsel in sterrenbeeld ‘maagd’) is gebruikgemaakt van twee telescopen uit Arizona, twee uit Chili, en telescopen uit Mexico, Hawaï, Spanje en de Zuidpool.
Het is een computercompilatie vanuit deze 8 radiotelescopen, die met behulp van artificiële intelligentie fotonen per golflengte, radiogolven en andere data analyseert en deze tot een ‘ingekleurde foto’ componeert. Ze is door de computer ingekleurd (dus door de Leidse radioastronoom Heino Falcke) ingekleurd: er is voor een vlammend oranje kleur gekozen, een keuze van de diepgelovige Falcke om zo de suggestie van ‘de hel’ toe te voegen (de computerweergave van de opgevangen radiogolven toont op zichzelf geen kleur). Later werd de foto nog wat opgedirkt, zoals hieronder getoond.
Teneinde de computercompilatie te verkrijgen, zijn tal van computercorrecties doorgevoerd, is er gebruik gemaakt van de interferentie van licht of andere golven – dus: waarbij je de telescoop vertelt wat je als onderzoeker wilt zien, zijn de telescoopbeelden aangepast aan de turbulenties in de aardatmosfeer en voorgeprogrammeerd op de fotogevaarlijke stofdeeltjes, gasbellen, lichtkrommingen en andere lichtbaan-verstorende remmingen in het heelal.
Dit ‘zwart gat’ kon door het team van Falcke berekend worden als 6,5 miljard maal zo zwaar als de zon, met een omvang van ongeveer 100 miljard kilometer.
Ziet men hier wat men wil zien?
Falcke beweert dat die het eerste en (voorlopig) enige concrete bewijs is van het bestaan van zwarte gaten.
(Bron bij deze kritische analyse: Counet, P.C., Het absurde universum. Hoe de wetenschap stukloopt op de ongrijpbare werkelijkheid, 2024, blz. 220-222.)
Licht van regenboog is gepolariseerd
